ಮೊನ್ನೆ ದೀಪಾವಳಿಯ ಮುನ್ನಾದಿನ ನಡು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಕೊಪ್ಪದಲ್ಲಿರುವ ನನ್ನ ಮಾವನ ಮನೆಯ (ಹೆಂಡತಿಯ ತವರು ಮನೆಯ) ಮೆಟ್ಟಿಲು ತುಳಿವಾಗ ಒಂದು ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯತೆ ಇತ್ತು. ಎಂದಿನಂತೆ ಅತ್ತೆ ನಗು ಮುಖದಿಂದಲೇ ಓಹೋ....ಹೋ ಅಂತ ಎದಿರುಗೊಂಡು ಸ್ವಾಗತಿಸಿದರು. ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯತೆ ಎಂದರೆ, 1990ನೇ ಇಸವಿಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮದುವೆಯಾಗಿತ್ತು. ಅದೇ ವರ್ಷ ದೀಪಾವಳಿಗೆ ಹೊಸ ಅಳಿಯನಾಗಿ ಹೊಸ ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಇದೇ ಮೆಟ್ಟಲು ಹತ್ತಿದ್ದೆ. ಅದರ ನಂತರ ಸರಿ ಸುಮಾರು ಮೂವತ್ತೆರಡು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ನಾನು ದೀಪಾವಳಿಗೆ ಮಾವನ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿರುವುದು ಈ ಬಾರಿಯ ವಿಶೇಷ ! ಅತ್ತೆ ಭಾವಂದಿರು, ಮತ್ತವರ ಪತ್ನಿಯರು ಹೀಗೆ ಅವರ ಸಂಭ್ರಮ ಸಡಗರ ಕಣ್ಣು ತುಂಬಿತು. ಎಂತಹ ಬಡತನವಿರಲಿ ಸಿರಿವಂತಿಗೆ ಇರಲಿ ಸಂಭ್ರಮ ಎಂಬುದು ಸಮಾನವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಆ ಮನೆಗೆ ಒಬ್ಬಳೇ ಮಗಳು, ಹಾಗಾಗಿ ನಾನು ಒಬ್ಬನೇ ಅಳಿಯ ಜಾಮಾತಾ ದಶಮಗ್ರಹ ಎನ್ನುವಂತೆ. . ಆ ಮನೆಯ ಹತ್ತನೆಯ ಗ್ರಹ, ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಭಾವೀ ಗ್ರಹ ನಾನಾಗಿದ್ದೆ. ಒಬ್ಬಳೇ ಒಬ್ಬಳು ಮಗಳ ಕೈಹಿಡಿದ ಅಳಿಯ ಎಂದ ಮೇಲೆ ಕೇಳಬೇಕೆ? ಅಳಿಯ ಎಂದಿಗೂ ಹೊರಗುಳಿಯ.
ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರನ್ನು ನಾವು ಕೇಳಿ ಪಡೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ಅದು ಜನ್ಮದಿಂದ ಜತೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಪತಿ ಪತ್ನಿ ಬಂಧು ಮಿತ್ರರರ ಆಯ್ಕೆ ನಮ್ಮಲ್ಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಉತ್ತಮ ಮಿತ್ರರನ್ನು ಹಾಗೆ ಉತ್ತಮ ಜೀವನ ಸಂಗಾತಿಯನ್ನು ಪಡೆಯುವ ಆಕಾಂಕ್ಷೆ ಎಲ್ಲರಲ್ಲೂ ಇರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಇದು ಹಾರ್ದಿಕವಾಗಿ ಪರಿಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಈಡೇರುವುದು ಸುಕೃತ ಫಲದಿಂದ ಮಾತ್ರ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಎಲ್ಲವೂ ಇದ್ದರೂ ಏನೋ ಒಂದು ಇಲ್ಲದ ಕೊರತೆ ಬಾಧಿಸುತ್ತದೆ. ಹಲವು ಸಲ ಸನ್ಮನಸ್ಸು ಸದ್ಭಾವನೆಗಳು ಎಲ್ಲ ಇದ್ದರೂ ಏನೋ ಒಂದು ವಿಷಯ ಹೊಂದಾಣಿಕೆಗಳಿಗೆ ಪರೀಕ್ಷೆಯನ್ನೇ ತಂದೊಡ್ಡುತ್ತದೆ. ನಾವು ಪೇಟೆಯಿಂದ ಕೊಂಡು ತರುವ ಸಾಮಾಗ್ರಿಯಂತೆ ಈ ಬಂಧು ಬಳಗ. ಎಷ್ಟೇ ಆಯ್ದು ಹುಡುಕಿ ಪರೀಕ್ಷೆ ಮಾಡಿ ತರಕಾರಿ ತಂದರೂ ಮನೆಗೆ ತಂದನಂತರ ಅದರಲ್ಲಿ ಹುಳು, ಕೊಳೆತು ಹಾಳಾಗಿರುವುದು ಸಿಗುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯ. ಒಂದು ವೇಳೆ ಎಲ್ಲವೂ ಒಳ್ಳೆಯದಿದ್ದರೂ ದಿನ ಕಳೆದಂತೆ ಹಾಳಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಸಂಭಂಧಗಳೂ ಹಾಗೆ , ಗಂಡಾಗಲೀ ಹೆಣ್ಣಾಗಲೀ ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡುವಾಗ ಚೌಕಾಶಿ ಮಾಡಿ ಅರಸಿ ಅರಸಿ ಸೋಸಿ ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯವೋ ಹಾಗೆ ಸಾಮಾರ್ಥ್ಯವಿದ್ದಂತೆ ಹುಡುಕಿ ಹೊಂದಿಸಿಕೊಂಡು ಸಂಪಾದಿಸುವುದು ಸಹಜ. ಬದುಕಿನ ಪಯಣದಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಸಂಬಂಧಗಳ ಆಯ್ಕೆ ಅನಿವಾರ್ಯ. ತರಕಾರಿ ಅಂಗಡಿಯಿಂದ ತಂದಂತೆ, ಯೋಗವಿದ್ದರೆ ಸಂಭಂಧಗಳು ಹಳಸದೆ ನಿತ್ಯ ಹಸಿರಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಪ್ರೀತಿ ವಿಶ್ವಾಸ ಎಂಬ ಫ್ರಿಜ್ ನಲ್ಲಿ ಭದ್ರವಾಗಿರಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಆದರೆ ಅದರಲ್ಲು ಎಲ್ಲವೂ ಸರಿ ಇದ್ದು ವಿದ್ಯುತ್ ಇಲ್ಲದೇ ಕೆಡುವಂತೆ, ನಮಗೆ ಯೋಗ ಇಲ್ಲದೇ ಇದ್ದರೆ ಕೆಟ್ಟು ಹೋಗುವುದು ಇಲ್ಲದಿಲ್ಲ.
ಮೊದಲೆಲ್ಲ ಮನೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತರಕಾರಿ ಸ್ವತಃ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದುದರಿಂದ ಅದಕ್ಕೆ ಗೌರವ ಅಭಿಮಾನ ಪ್ರೀತಿ ಎಲ್ಲವೂ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಅದರೆ ಯಾವಾಗ ಹೊರಗೆ ಹೋಗಿ ಅಂಗಡಿಯಿಂದ ಖರೀದಿಸಿ ತರುವಾಗ ನಕಲಿ ವಂಚನೆ ಎಲ್ಲವು ಸಂಭವನೀಯ. ಅದರ ಅರ್ಥ ನಾವು ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಬೆಳೆಯಬಹುದಾದ ಪ್ರೀತಿ ಸೌಹಾರ್ದತೆಯ ಕೊರತೆಯಾಗಿದೆ. ಆ ಪ್ರೀತಿ ಸಂಭಂಧಗಳು ಇಂದು ಅಪರೂಪವಾಗಿವೆ. ಇದ್ದರೂ ಕೃತಕವಾಗಿ ಅಭಿನಯವಾಗಿದೆ. ಮನೆಯ ಒಳಗೆ ಪರಸ್ಪರ ವಿಡಿಯೋ ಕಾಲ್ ಮಾಡುವ ಕಾಲ ಇದು. ಕಾಣುವ ನಗು ವಿಶ್ವಾಸವನ್ನು ಅರಸುವಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಬಂಧುಗಳು ಹತ್ತಿರವಿದ್ದಷ್ಟೂ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ದೂರವಿರುತ್ತಾರೆ. ಇದು ವಾಸ್ತವ.
ಅತ್ತೆ ಮಾವ ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು ಹೊಗಳುವುದೆಂದರೆ ವಾಡಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದಷ್ಟು ಮುಜುಗರ ಇರುತ್ತದೆ. ಹೊಗಳುವಷ್ಟು ವಿಶೇಷವೇನಿರುತ್ತದೆ? ಹಲವು ಸಲ ಇದು ಅತಿರೇಕ ಅತಿಶಯ ಎನಿಸಿದರು ಅನುಭವಿಸಿದ ಸುಖ ಸಮೃದ್ಧಿಗೆ ಯೋಗ ಕೂಡಿಬರುವುದೇ ಇಲ್ಲಿಂದ ಎಂಬುದು ಸತ್ಯ. ಪ್ರಯಾಣದಲ್ಲೋ ಇನ್ನೆಲ್ಲೋ ನಮಗೆ ಕ್ಷಣಿಕವಾಗಿಯಾದರೂ ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನು ಮಾಡುವ ಅಪರಿಚಿತರನ್ನು ಹೊಗಳುತ್ತೇವೆ. ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸಹಪ್ರಯಾಣಿಕ ಅಪರಿಚಿತ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲೇ ಕುಳಿತಿದ್ದರೂ ಆ ಪ್ರಯಾಣದ ಅವಧಿಯಲ್ಲಾದರೂ ಆತನೊಂದಿಗೆ ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಆತನ ಕೈ ಮೇಲಿದ್ದರೆ ನಮ್ಮದು ಕೆಳಗಿರುತ್ತದೆ! ಹೀಗಿರುವಾಗ ನಮ್ಮ ಜೀವನ ಪರ್ಯಂತ ಜತೆಯಾಗುವ ಉತ್ತಮ ಬಂಧುಗಳಿದ್ದರೆ ಅವರನ್ನು ಹೊಗಳುವುದರಲ್ಲಿ ಸಂಕೋಚ ಬಿಗುಮಾನ ಯಾಕಿರಬೇಕು? ಈ ಸ್ನೇಹ ಗೌರವದ ಬಂಧುಗಳು ಪರಮಾತ್ಮನಿಗೆ ಸಮ, ಯಾಕೆಂದರೆ ಉತ್ತಮ ಬಂಧುಗಳು ಜತೆಗಿದ್ದರೆ ಪರಮಾತ್ಮನ ಸ್ಮರಣೆ ಕೂಡ ಆಗುವುದಿಲ್ಲವಂತೆ, ಹಾಗಾಗಿ ಬಂಧುಗಳು ಎನಗಿಲ್ಲ...ಎಂದು ದಾಸ ವರೇಣ್ಯರು ಹಾಡುತ್ತಾರೆ.
ಈ ಬಾರಿ ದೀಪಾವಳಿಗೆ ಹೋಗಲೇ ಬೇಕೆಂಬ ಛಲದಲ್ಲಿ ಹೋದೆ. ಕಳೆದ ದಿನಗಳನ್ನು ಪುನಃ ನವೀಕರಿಸುವ ತವಕ. ಅದೇ ಸಂಭ್ರಮ ಅದೇ ಸಡಗರ. ಮಾವ ಇಲ್ಲದೇ ಇರುವುದೊಂದೆ ಕೊರತೆಯಾದರೂ ಅಳಿಯನೆಂಬ ಗ್ರಹಗತಿಯ ಚಲನೆಗೆ ಭಂಗವಿರಲಿಲ್ಲ. ದೀಪಾವಳಿ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿಹಾರ್ದಿಕವಾದ ಸಂತಸದ ಎರಡು ದಿನ ಕಳೆದು ನಿರ್ಗಮಿಸುವಾಗ ಯಥಾ ಪ್ರಕಾರ ಹೃದಯ ಭಾರವಾಗುತ್ತದೆ. ದಶಮಗ್ರಹ ಭಾರವಾದರು ಚಲನೆಯನ್ನು ಸ್ಥಗಿತಗೊಳಿಸುವಂತಿಲ್ಲ. ಅದು ಚಲನಶೀಲವಾಗಿ ಚಲಿಸುತ್ತ ಇರಬೇಕು. ಮುಂದಿನ ದೀಪಾವಳಿ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಯಾವ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನೆಲೆಯಾಗುವುದೋ ಕಾಣಬೇಕು.
No comments:
Post a Comment